[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Pies
Wychowanie psa. Układanie psa
CO TO JEST UKŁADANIE PSA?
Wiêkszo¶æ ludzi uwa¿a, ¿e układanie psa to jego podporz±dkowanie, wyra¿ane przez wykonywanie
komend "siad", "waruj", "noga" i "wróæ". Takie podej¶cie ¶wiadczy jednak tylko o ludzkiej chêci
kontrolowania psa. Ka¿dy zgodzi siê z tez±, ¿e psa nale¿y układaæ. Dobrze uło¿onego psa mo¿emy
zawsze ze sob± zabraæ. Nie ¶ciga on spacerowiczów, biegaczy, rowerzystów, ły¿worolkarzy. W
przeciwnym razie nie spotyka siê to z ¿yczliwo¶ci± ¶ciganych. Nie jest te¿ zbyt fajnie, gdy spotkana osoba
jest ubrana w jasne ubranie, które zostaje pokryte odciskami psich łap, gdy¿ nasz mały psiak chciał
powiedzieæ "cze¶æ". Tak¿e psy, które reaguj± agresywnie na inne psy ju¿ z daleka i chc± je natychmiast
przepêdziæ, nie s± ju¿ tak kochane. Dla małych ras mo¿e to byæ bardzo niebezpieczne, a przy du¿ych
psach wygl±da to bardzo niebezpiecznie. Tak¿e te, które chc± natychmiast podbiec do innych psów s±
bardzo uci±¿liwe. I mamy ju¿ do¶æ zdañ typu "on nic nie zrobi, chce siê tylko pobawiæ". Szczególnie, gdy
boimy siê psów lub boimy siê o własnego psa. Nasz pies równie¿ mo¿e nie mieæ ochoty na zabawê z tym,
"który nic nie zrobi". Psy same tak¿e bywaj± drobiazgowe. Chêtniej same szukaj± sobie "kumpli" do
zabawy. Poza tym mamy jeszcze my¶liwych, którzy ze zrozumiałych wzglêdów, nie lubi± kłusuj±cych
psów.
Nie rozumiej± czêsto, ¿e tak¿e pies "chciałby mieæ trochê przyjemno¶ci". Tak¿e zgadzamy siê, ¿e psa
nale¿y uło¿yæ. Obojêtna przy tym jest wielko¶æ psa. Bywa, ¿e chcemy wychodziæ z psem zawsze na
smyczy. Nie jest to jednak takie przyjemne dla psa, bez wzglêdu na to jak długa jest smycz.
I teraz nastêpuje pytanie o to, jak to jest z tym układaniem psów?
Układanie psa oznacza zrozumienie psa i przekazanie mu klarownej i zrozumiałej informacji o jego
pozycji w hierarchii. Uporz±dkowana hierarchia jest, z jego punktu widzenia, najwa¿niejsz± kwesti± w
¿yciu. Najwy¿szy osobnik w hierarchii daje sygnał do polowania, mówi dok±d i¶æ i co robiæ. W jednej z
ksi±¿ek znalazło siê zdanie, które wła¶ciwie to wyra¿a:
"Pozycjê w hierarchii nie tworzy siê przez układanie psa, lecz układanie psa jest mo¿liwe poprzez
wła¶ciw± hierarchiê".
Jak jednak ustaliæ wła¶ciw± pozycjê w hierarchii? Na pewno nie ci±gł± u¿ywaniem siły. Tak¿e nie
kolczatkami, rzucanymi łañcuszkami ani krzykiem. Takie zachowanie pokazuje psu, ¿e nie jeste¶my w
stanie prowadziæ sfory (bo pies + przewodnik s±, z punktu widzenia psa, sfor±). W psiej sforze szefem
nigdy nie jest osobnik najgło¶niejszy, czy najbrutalniejszy , lecz przeciwnie najbardziej niezale¿ny i
rozwa¿ny. Taki, który nawet w najbardziej kryzysowej sytuacji zachowuje jasno¶æ my¶lenia. Wiêc, nie
powinni¶my siê dziwiæ sytuacji, w której, próbuj±c bez powodu przypomnieæ psu o jego pozycji, przy
pomocy niepotrzebnej siły wyrwie siê on spod naszej kontroli. Sytuacja, w której pies, np. jest
prowadzony tylko na łañcuszku, przez przewodnika o ni¿szej pozycji w hierarchii na pewno doprowadzi do
konfrontacji i gdy np. ka¿emy psu warowaæ lub wróciæ, w sytuacji krytycznej, to pies bêdzie nieposłuszny.
Na pocz±tek mo¿e owe rozwi±zania siłowe wystarcz±, ale kiedy¶ przestaje wystarczaæ i co dalej? Jakie
mamy jeszcze mo¿liwo¶ci podwy¿szenia własnej pozycji? Mo¿e powinni¶my sobie zadaæ pytanie czy
mamy to cos? Psy lêkliwe, przy zastosowaniu tych metod, szybko trac± zaufanie do przewodników, a tym
twardszym szybko staje siê obojêtne, co przedstawia sob± przewodnik.
Tak¿e "byæ miłym dla psa - robiæ dla niego wszystko i oczekiwaæ, ¿e bêdzie wdziêczny", w którym pies
widzi wył±cznie darmowe korzy¶ci dla siebie, nie jest postêpowaniem wła¶ciwym.
Dla psa oznacza to, ¿e wła¶ciciel jest jemu podległy i prosi ci±gle o wdziêki i uwagê, które pies
oczywi¶cie widzi i ignoruje. Powinno siê znale¼æ rozwi±zanie po¶rednie, odpowiednie dla psa i byæ
konsekwentnym.
Najwa¿niejsze w procesie układania psa jest jednak nauczenie siê rozumienia psa, rozpoznawania jego
"mowy" i rozmawiania z nim. Czêsto zdarza siê, ¿e pies daje zachêcaj±ce sygnały, których przewodnik
nie rozumie i ignoruje. A pó¼niej siê dziwi, ¿e pies na niego nie patrzy i rozgl±da siê za innymi psami. A
te przynajmniej bardziej lub mniej go rozumiej±. W innych przypadkach przewodnik nie zauwa¿a, ¿e pies
ju¿ od dawna przej±ł kontrolê nad nim i jego otoczeniem. I ¿e tylko bawi go "obchodzenie dookoła, gdy
tylko warknie".
Układanie szczeniaka. Okres poznawczy. Dlaczego?
Wiek szczeniêcy jest najwa¿niejszym okresem w ¿yciu psa, w którym tworzy siê podwaliny dla reszty
jego ¿ycia. Wszystko czego do¶wiadczy szczeniak wzbogaci jego pó¼niejsze ¿ycie. Ów okres zdobywania
Kreator PDF
Utworzono 4 January, 2009, 17:20
Pies
do¶wiadczeñ zaczyna siê w ok. 4. tygodniu i koñczy w ok. 16. tygodniu ¿ycia. Z powodu, i¿ otrzymujemy
szczeniaka w wieku min. 8. tygodni pozostaje nam niewiele czasu na przystosowanie psa do naszego
¶rodowiska. W wieku ok. 16. tygodni koñczy siê równie¿ wiek szczeniêcy jako taki. A nie jak niektórzy
my¶l± w wieku "roku". W wieku ok. 4. miesiêcy rozpoczyna siê ju¿ okres dojrzewania i wiêkszo¶æ psów
zaczyna próbowaæ jak daleko mo¿e siê posun±æ. (druga faza dojrzewania rozpoczyna siê w wieku ok.
roku i jest jeszcze silniejsza, w zale¿no¶ci od psa. Dlatego te¿ ju¿ w wieku szczeniêcym powinni¶my
zadbaæ o dobre przygotowanie w zakresie uło¿enia psa. Nawet je¶li my¶limy, ¿e w tym okresie pies
niewiele mo¿e nam zrobiæ, to sytuacja powróci w przyszło¶ci.) Mówi±c krótko: wszystko czego
do¶wiadczy szczeniak do 16. tygodnia ¿ycia zawsze bêdzie budziło jego zaufanie. Wszystko czego siê
teraz nauczy przez chwalenie i zabawê pozostanie na resztê jego ¿ycia. W tym wieku kładzie siê tez
podwaliny pod pó¼niejsze posłuszeñstwo. Czêsto je¶li tutaj zrobi cos ¼le, pó¼niej nie mo¿emy wykonaæ
dobrze lub jest o to bardzo trudno. Pozostaj± równie¿ złe do¶wiadczenia, dlatego te¿, nale¿y odrzuciæ
æwiczenia z zastosowaniem siły np. obro¿y zaciskowej. Wiêkszo¶æ problemów obserwowanych w
przyszło¶ci powstaje w tym wieku. Nale¿y mieæ tego ¶wiadomo¶æ bêd±c wła¶cicielem szczeniaka.
Wiele szkół dla psów oferuje kursy dla szczeniaków nazywanych potocznie "psimi przedszkolami". Na
owych kursach pracuje siê ze szczeniakami bardzo niewiele lub wrêcz wcale. W wiêkszo¶ci jest to
niekontrolowana zabawa, przez któr± rozwija siê niezale¿no¶æ i samodzielno¶æ, a pó¼niej dochodzi do
zdziwienia, gdy ju¿ dorosły pies, nie jest zupełnie zainteresowany swym "przyjacielem" człowiekiem, gdy
widzi inne psy (m.in. powstaje wtedy wielokrotnie opisywana, słynna niechêæ do smyczy). Nastêpnie
"małe" ucz± siê ju¿ tutaj tłamszenia innych lub same s± tłamszone. Najczê¶ciej ju¿ podczas tych zajêæ
powstaj± pó¼niejsze problemy wychowawcze. (Problemy, na których dobry treser naprawdê dobrze
zarabia).
Niektórzy treserzy s± zdania, ¿e młodych psów nie powinno siê układaæ za wcze¶nie. Takie zdanie jest
jednak staromodne i wnosi co¶ wył±cznie dla trenera. A mianowicie pieni±dze, gdy spotyka siê z
dojrzałymi psami w wieku pow. 6. miesiêcy na kursach posłuszeñstwa, gdy ju¿ powstały problemy.
Wła¶ciciel jest pó¼niej czêsto rozczarowany, kiedy nie mo¿e poznaæ zachowania swego ukochanego
szczeniaka. Tak¿e układanie psa w pojedynkê, bez bod¼ców odwracaj±cych uwagê nie przynosi wiele
efektów, gdy¿ poza placem szkoleniowym ma z nimi do czynienia. Potem "małe" maj± siê słuchaæ, gdy¿
nie zawsze mo¿emy omin±æ psie rozrywki. Do tego wiêkszo¶æ kursów odbywa siê na zamkniêtych placach
szkoleniowych. Czêsto mamy do czynienia z du¿± ilo¶ci± zabawy i zabawek (jak w ludzkim przedszkolu).
Fajnie. Ale czy chcê, aby mój pies poznawał ten plac i dzieciêce zabawki? Czy jest to nasze, ludzkie
¶rodowisko, w którym pies ma siê znale¼æ? Chyba nie. Kiedy wymy¶lono przed laty ideê kursów dla
szczeniaków nie miano na my¶li dosłownie "przedszkola dla psów". Poznawanie otoczenia nie oznacza dla
nas pój¶cia na zamkniêty plac. Przeciwnie, powinni¶my przyzwyczajaæ szczeniaka do sytuacji, które mog±
siê wydarzyæ w ¿yciu codziennym poprzez towarzystwo dorosłych, dojrzałych psów o pewnych
zachowaniach socjalnych w lesie, na otwartym terenie, a tak¿e w mie¶cie. I przy tym, korzystaj±c z du¿ej
chêci szczeniaka do nauki, wprowadziæ kilka podstawowych komend. Oczywi¶cie przy pomocy chwalenia i
smakołyków bez zbêdnego nacisku. Naturalnie nale¿y ci±gle bawiæ siê bez wzglêdu na wiek psa.
Æwiczenia powinny trwaæ bardzo krótko i byæ przerywane dłu¿szymi przerwami, tak¿e podczas treningu w
mie¶cie. Tak¿e tutaj, w fazach zabawy, psu mo¿e towarzyszyæ socjalny, dorosły pies, maj±cy
do¶wiadczenia ze szczeniakami, aby czasami wkroczyæ, gdy szczeniak "przesadza". Szczeniaki najlepiej
ucz± siê od innych psów. Tak¿e tzw. zachowañ socjalnych nie ucz± siê od innych szczeni±t, lecz przede
wszystkim od psów dorosłych. (Czy dzieci ucz± siê tylko od innych dzieci?) Ten rodzaj pracy jest
pełniejszy zarówno dla tresera, jak i wła¶ciciela psa od pracy na zamkniêtym placu (gdzie nie musimy
zwracaæ uwagi na inne psy, biegaczy czy rowerzystów) i opłaca siê w ka¿dym przypadku dla psa i jego
wła¶ciciela. Trening zwi±zany wył±cznie z jednym miejscem nie przynosi na dłu¿sz± metê oczekiwanych
rezultatów.
Zachowanie psa.
Na ten temat napisano cały szereg ksi±¿ek, dlatego tylko kilka uwag. Socjalne zachowania nie oznaczaj±,
¿e wszystkie psy rozumiej± siê wzajemnie. Jakby zgodnie z motto: wszystkie psy s± braæmi. Tak¿e
łagodne psy czasami walcz±. Zachowania socjalne oznaczaj±, ¿e pies mo¿e odczytywaæ "psi± mowê" i
sam j± wyra¿aæ.
Ale najpierw musi siê tego nauczyæ. Aby nie doszło do niepotrzebnego stresu i konfliktów psy maj±
mo¿no¶æ wysyłania sygnałów ostrzegawczych i gro¿±cych w celu pokojowego wyja¶nienia swych pozycji
w hierarchii. Owe sygnały mo¿na zauwa¿yæ ju¿ u bardzo małych szczeni±t. Ale ju¿ tutaj psy ucz± siê te
sygnały rozumieæ i wysyłaæ. My ludzie czêsto przeszkadzamy im w tym, lub ci±gle tłamsimy i przestaj±
owe sygnały wysyłaæ. Wła¶ciciele powinni mieæ zawsze mo¿no¶æ wła¶ciwej oceny psa. Powinni zachowaæ
pozycjê przywódcy tak¿e w sytuacjach krytycznych, gdy¿ psy tego potrzebuj±. L¿ej siê to czyta ni¿ jest w
¿yciu, ale mo¿na siê tego nauczyæ.
Kreator PDF
Utworzono 4 January, 2009, 17:20
Pies
Przede wszystkim.
Pies kalkuluje i rozwa¿a! To znaczy dokładnie szacuje straty i korzy¶ci. Je¶li tylko ma trochê silniejszy
temperament i pewno¶æ siebie, dla osi±gniêcia celu zniesie bardzo wiele np. wysoki poziom bólu. Na
przykład: gryzienie siê oznacza ból, ale pies bierze to pod uwagê d±¿±c do jak najwy¿szej pozycji w
hierarchii. Rozwa¿a czy mo¿e pokonaæ przeciwnika. Je¶li padnie decyzja na "tak" we¼mie na siebie nawet
najwiêksze niebezpieczeñstwo. Ka¿dy pies, prowadzony swym instynktownym zachowaniem, wie, ¿e
d±¿enie do ustalenia pozycji w hierarchii mo¿e prowadziæ nawet do własnej ¶mierci. St±d stosowane
przez wła¶cicieli (wył±cznie) metody "bólowe" s± czêsto niewystarczaj±c± i niepewn± blokad±, która w
zale¿no¶ci od odporno¶ci psa ci±gle powraca do jego rozwa¿añ.
Jedyn± dopuszczaln±, wła¶ciw± i uwarunkowan± genetycznie przeszkod± w d±¿eniu do korzy¶ci jest
zakaz ze strony jednostki bêd±cej we władaniu sfory. Poniewa¿ sama obecno¶æ "przeło¿onego", obojêtnie
człowieka czy psa, powstrzymuje "ni¿ej poło¿onych" przed przekroczeniem swych praw w celu unikniêcia
niebezpieczeñstwa konfliktu.
Rozumie siê samo przez siê, ¿e owe zakazy prowadz± do korzy¶ci dla wy¿szego rang± i strat dla
podwładnego. Czy¿ pozwol± sobie Pañstwo na nakazy ze strony słabszego?
Psy w wieku dojrzewania.
Nagle wcale nie rozpoznaj± Pañstwo swego, do tej pory wspaniałego, pieska! Mo¿liwe jest on w tej chwili
na najlepszej drodze do dojrzało¶ci.
Pierwsza faza dojrzewania rozpoczyna siê w wieku miêdzy 5., a 9. miesi±cem ¿ycia. (W zale¿no¶ci od
rasy tak¿e wcze¶niej lub pó¼niej. Rasy rozwijaj±ce siê pó¼niej s± pozostaj± tak¿e dłu¿ej dojrzałe.) Z
jednej strony pies wygl±da jak rozbawiony młodzian, z drugiej za¶ chce poznaæ swoje stałe miejsce w
sforze. Jest on najczê¶ciej po prostu "bezmy¶lnie zuchwały i natrêtny". W szczególno¶ci samce. Rzeczy,
które zna nagle oszczekuje, przed innymi nagle wykazuje lêk itd. Suczki s± przewa¿nie mniej nerwowe,
ale czê¶ciej uszczypliwe. Próbuj± broniæ rewiru itp.
Powstaj± te¿ pierwsze potyczki z innymi psami. Testy pokazuj±, jak daleko mo¿na siê posun±æ.
W ka¿dym razie psy s± w tym wieku bardzo uci±¿liwe. Jednego dnia nagle rz±dz± w domu, innego nie
wiedz± jak siê nazywaj±.
Te fazy pojawiaj± siê ponownie ok. 12. miesi±ca w jeszcze bardziej gwałtownej formie. Powraca
wszystko czego pies nauczył siê w wieku szczeniêcym.
Ale wszystko jedno, czy szczeniak otrzymał dobre podstawy, czy nie, nie mo¿emy tak po prostu patrzeæ i
czekaæ co siê wydarzy. To wła¶nie teraz pies potrzebuje zajêcia jasnej pozycji w hierarchii i troskliwego,
lecz konsekwentnego wychowania.
Zbêdny przymus czy nacisk nie przynios± na dłu¿sz± metê niczego.
Lêk i agresja lêkowa.
Lêku przed lud¼mi, psami, hałasami czy w ogóle otoczeniem do¶wiadcza wiele psów. Patrz±c z tego
punktu widzenia, na dłu¿sz± metê, ci±gły lêk prowadzi do silnego stresu i choroby, która szybko mo¿e
przerodziæ siê w agresjê lêkow± (d±¿enie do zwiêkszenia dystansu). Taki pies bêdzie reagował jak tylko
poczuje siê przyparty do muru. Kiedy pies poczuje siê przyparty do muru zale¿y od sytuacji i jego
samopoczucia. Przewa¿nie próbuje unikaæ takich sytuacji, ale je¶li mu siê to nie uda, cofa siê, staje
nieruchomo, lub idzie do przodu (warcz±c, chwytaj±c, a nawet gryz±c).
Je¶li tylko odniesie sukces ostatni± metod±, np. gdy napotkana osoba cofnie siê, choæby tylko
troszeczkê, wie, ¿e musi dalej w ten sposób postêpowaæ. Droga od chwycenia do ugryzienia jest bardzo
krótka.
Dlatego te¿, nale¿y zadbaæ oto, aby pies był bardziej pewny siebie i czuł siê przez to bezpieczniej. Ale i
tutaj nale¿y uwa¿aæ, aby nie zrobiæ czego¶ ¼le. Jeszcze jedna rada, aby do takiego lêkliwego psa dokupiæ
drugiego, powinno to mieæ na niego dobry wpływ. Drugi pies powinien byæ starszy i bardzo pewny siebie
(niekoniecznie dominuj±cy). Młodszy pies bêdzie prawdopodobnie na¶ladował starszego, przez co, kiedy¶
bêdzie to rozwi±zaniem problemów lêkowych.
Przede wszystkim zatem, zwróæmy uwagê, gdy sprawiamy sobie szczeniaka. Pó¼niej w wieku
dojrzewania bêdzie on sam z siebie mniej pewny siebie. Ze wzglêdu na rasê mo¿e on byæ bardzo
niebezpieczny. Poza tym nale¿y zwróciæ uwagê przy zakupie drugiego psa, i¿ jest on nowy i przez równie¿
mniej pewny siebie. Nie wszystkie lêkliwe psy próbuj± unikania. Bardzo wiele z nich, w sytuacjach
tworz±cych lêk, rusza do przodu. I wtedy za nim rusz ten drugi. Lepiej jest najpierw popracowaæ nad
problemem lêku pojedynczego psa. Oczywiste jest, i¿ powinno to nast±piæ przez nacisk, lecz
odpowiedzialnie, poprzez wła¶ciwe sygnały.
Pasja niszczenia.
Tak¿e to jest czasami oznaka lêku czy te¿ tendencji do dominacji. Tak¿e tutaj mo¿na co¶ zmieniæ, ale nie
sił± i krzykiem, lecz fachowo¶ci± i dojrzało¶ci±. Tłamszenie (mobbing).
Ma miejsce bardzo czêsto w zabawach w grupie. Obojêtnie, czy dla szczeniaków, młodych, czy dorosłych
Kreator PDF
Utworzono 4 January, 2009, 17:20
Pies
psów takie grupy prowadz± do tłamszenia. Takie indywidualno¶ci powinny spotkaæ siê z odpowiedni±
reakcj±, aby nauczyły siê, i¿ "mobbing" jest przywilejem wył±cznie przewodnika (alfa), który m.in.
rozdziela osobniki i kontroluje sytuacje w celu zminimalizowania konfliktów w sforze.
"Zabijaka"
Krótko o tzw. "zabijakach". W tym przypadku nale¿y koniecznie wskazaæ psu inne, bezkonfliktowe drogi
do celu. Zarówno do roszczenia sobie prawa podejmowania decyzji jak i samego przewodnictwa w sforze.
"Zabijaki" ró¿ni± siê miêdzy sob± podstawowymi motywacjami, które musz± zostaæ poprzez korekty
zidentyfikowane, a ich korzenie ostatecznie usuniête. Powinno to byæ podstaw± wszelkich zachowañ
korekcyjnych.
Odpowiednie wyczucie, wiedza fachowa, konsekwencja przewodnika s± niezbêdn± gwarancj± sukcesu.
My ludzie musimy nauczyæ siê rozumieæ psa, aby móc dawaæ mu wła¶ciwe sygnały. Psy wychowane przez
niepotrzebny, nieadekwatny nacisk nigdy nie bêd± w krytycznej sytuacji dostatecznie posłuszne.
Kto tu jest Szefem?
1. Bez wzglêdu na to, czy daje siê wielokrotnie o co¶ prosiæ, czy te¿ zupełnie nas ignoruje, kiedy czego¶
od nas chce, zawsze odpowiadamy na zaproszenie do głaskania, karmienia, zabawy i jeste¶my zawsze
gotowi do natychmiastowego wyj¶cia na dwór.
2. Ma w domu swe miejsce, w którym mo¿e siê zatrzymaæ i poło¿yæ i nikt z nas nie mo¿e zakłócaæ mu
tam spokoju. Idzie przed nami po schodach i przechodzi przodem przez drzwi. Kładzie siê w wa¿nych
przej¶ciach i drzwiach i nie wstaje bez wyra¼nego polecenia. Oczekuje, ¿e przejdziemy nad nim.
3. Otrzymuje jako pierwszy posiłek, a my tylko symbolicznie, aby byæ zadowolonymi dostajemy to co po
nim zostało. Mo¿e sobie je¶æ dowolny znajduj±cy siê w domu pokarm przy czym energicznie broni siê
przed jego oddaniem komukolwiek. My dostosowujemy siê, "bo przecie¿ nie zabiera siê psu jedzenia".
4. Oznacza terytorium na zewn±trz, ale równie¿ czêsto w domu, co mo¿e wyrazem równie¿ braku
zachowania czysto¶ci.
5. Swym permanentnym d±¿eniem do potwierdzania swej pozycji jawnie nas dominuje, np. staje przed
nami nieruchomo i zmusza nas do przej¶cia nad nim lub ominiêcia.
6. Potwierdza sw± pozycjê wychodz±c na spacer tzn. ci±gnie na smyczy i pozostawia z tyłu swego Pancia
i ka¿e mu czekaæ, gdy ma po drodze co¶ ciekawego do zbadania.
7. Po drodze pilnuje swej sfory i uczestniczy we wszystkich zdarzeniach.
8. Broni samodzielnie swego terytorium przed innymi psami i obcymi lud¼mi. Jest przy tym gło¶ny i
czêsto agresywny.
9. W sytuacji, gdy biega z przodu i nie wraca na komendê, traktujemy go, jak na sforê "wyj±tkowo" ,
zaczyna zachowywaæ siê nie inaczej jak "my¶liwy" prowadz±cy polowanie, co zarezerwowane jest dla
wy¿szych w hierarchii.
10. Ewentualne próby zmiany jego statusu w hierarchii tj. odebrania przywilejów, traktuje jako
konieczno¶æ samoobrony, równie¿ przed swymi ludzkimi członkami sfory poprzez np. sztywn± postawê,
warczenie, pokazywanie zêbów, podszczypywanie czy gryzienie.
Powy¿sze punkty mog± wystêpowaæ pojedynczo i niekoniecznie musz± byæ tak jawnie widoczne jak
wy¿ej opisane.
Dla psa tylko jedno jest oczywiste: zawsze kto¶ musi byæ Szefem, bo bez Szefa po prostu siê nie da.
Winê za to, ¿e pies my¶li, ¿e jest Szefem ponosimy my.
Niewa¿ne, czy byli¶my zbyt twardzi, czy miêkcy w wychowaniu, oraz, ¿e nie rozumiemy jego mowy i
przez to nie¶wiadomie dali¶my mu do zrozumienia, ¿e nie jeste¶my w stanie przewodziæ sforze. To nie
oznacza, ¿e musimy teraz "uderzyæ". Z cał± pewno¶ci± nie. Musimy mu daæ do zrozumienia na jego
sposób, ¿e mo¿e na nas zło¿yæ przewodnictwo sfory. ¯e nie jeste¶my tylko od karmienia, przewodzenia,
ale tak¿e mo¿emy sforê chroniæ, a pies jest tylko naszym pomocnikiem.
Dobry przewodnik sfory jest zawsze suwerenny, mo¿liwie opanowany i nie pozwala siê łatwo
sprowokowaæ.
Pochwała i kara.
Na wstêpie: mamy tylko kilka sekund czasu, aby pochwaliæ lub skarciæ psa. W przeciwnym razie pies nie
skojarzy wykonanej czynno¶ci z nagrod±, czy kar±. Nawet wtedy, gdy nam siê wydaje, ¿e pies dokładnie
wie co zrobił (np. stoi jak wryty z opuszczona głow±), nie dajmy siê rozczarowaæ. Pies kojarzy tylko
konkretne rzeczy ze sob± i nie robi tego, dlatego, ¿e zrobił co¶ złego, lecz rozpoznaje intonacjê głosu i
zachowanie wła¶ciciela.
Istniej± na ten temat, równie¿ w¶ród treserów, osobliwe pogl±dy np. smakołyki to przekupywanie psa.
Istnieje przecie¿ pogl±d, ¿e pies powinien byæ posłuszny, gdy¿ kocha swego Pancia, a nie dlatego, ¿e jest
Kreator PDF
Utworzono 4 January, 2009, 17:20
Pies
przekupywany jedzeniem. Jest to oczywi¶cie bzdur±, gdy¿ opiera siê na ludzkiej interpretacji własnych
zachowañ przeniesionych na psy. Pochwała jest niczym innym jak podnoszeniem motywacji. Psu jest
du¿o łatwiej uczyæ siê, gdy natychmiast otrzymuje pochwałê za wła¶ciwe zachowanie.
Chwaliæ mo¿na na wiele sposobów:
- głosem - ten rodzaj pochwały musi wystêpowaæ zawsze i kojarzyæ siê z czym¶ przyjemnym
- smakołykami - szczególnie wa¿ne na pocz±tku, ale równie¿ pó¼niej przynosz± dobre efekty, poza tym
uzmysławiamy psu, ¿e to my dzielimy jedzenie (jako alfa) - zabaw± z psem
- głaskaniem
- odpiêciem smyczy - wolno¶æ poruszania siê (Ale kiedy pies ci±gnie na smyczy, gdy widzi swych
pobratymców, a my odepniemy smycz, nie¶wiadomie pochwalimy go w ten sposób za ci±gniêcie)
- zwolnieniem z komendy
- wieloma innymi sposobami w zale¿no¶ci od psa
Pochwała musi wystêpowaæ zawsze.
Zdanie "pies powinien mnie słuchaæ, gdy¿ jestem przewodnikiem sfory" jest całkiem poprawne. Ale tak¿e
szef chwali np. swym zachowaniem. Do tego tylko nieliczni przewodnicy s± prawdziwymi przewodnikami
sfory.
Poza tym, pies musi, oczekiwanych zachowañ, najpierw siê nauczyæ i skojarzyæ je z odpowiednimi
komendami. Odpowiednia pochwała nie przeszkadza nigdy. Pozytywnie zmotywowany pies pracuje lepiej
i słucha lepiej.
Jakie rodzaje karcenia s± dobre, a jakie nie?
Wa¿ny jest werbalny, karc±cy sygnał towarzysz±cy błêdnie wykonanej czynno¶ci, który pada natychmiast
w momencie powstania błêdu. Powinno to byæ dla psa sytuacj± stresuj±c±.
- głos - energiczna intonacja, krótka nagana przewa¿nie ju¿ wystarczy, nie ma mowy o bezsensownym
krzyczeniu
- chwycenie za kufê - pies zna to z czasów szczeniêcych, gdy¿ tak był karcony przez matkê
- przypiêcie smyczy
- inne sposoby frustrowania psa, które powoduj± w przyszło¶ci niechêæ do podobnych, stresuj±cych
sytuacji
Autor:
Tresura Psów " KAMA "
Kreator PDF
Utworzono 4 January, 2009, 17:20
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
© 2009 Po zniszczeniu przeszłości przyszedł czas na budowanie przyszłości. - Ceske - Sjezdovky .cz. Design downloaded from free website templates